آب در چوب معمولاً از نواحی با مقدار رطوبت بالاتر به نواحی با مقدار رطوبت پایین تر حرکت می کند(Walker et al., 1993). عمل خشک کردن از سطح بیرونی چوب آغاز شده و به سمت مرکز آن حرکت می کند، همچنین لازم به ذکر است که خشک کردن لایه بیرونی برای خارج کردن رطوبت از قسمت های درونی چوب ضرورت دارد. در نهایت چوب با هوای اطراف در مقدار رطوبت به تعادل می رسد.
مجراهای چوبی به‌وسیله یاخته‌های مرده و دیواره‌های چوبی شده بوجود می‌آیند. در هر دو حال پروتوپلاسم سلولی پدیدار می‌گردد و دیوارها به‌وسیله ته‌نشین شدن ماده لیگنین (که سختی چوب از آن است) افزایش می‌یابند.
سطوح تار و آوندی در نخستین سال رشد خود را در فاصله‌ای معین در بافت میان آوندهای چوبی و آبکشی قرار می‌دهند، این لایه کامبیوم نامیده می‌شود. کامبیوم به دو بخش درونی (آوند چوبی) و بیرونی (آوند آبکشی) تقسیم می‌شود. همچنانکه سلولهای پیر با رشد پیوسته تنه فرو می‌ریزند، لایه‌های تازه آوند آبکشی کار خود را انجام می‌دهند.
You must be logged in to post a comment.