آب در چوب معمولاً از نواحی با مقدار رطوبت بالاتر به نواحی با مقدار رطوبت پایین تر حرکت می کند(Walker et al., 1993). عمل خشک کردن از سطح بیرونی چوب آغاز شده و به سمت مرکز آن حرکت می کند، همچنین لازم به ذکر است که خشک کردن لایه بیرونی برای خارج کردن رطوبت از قسمت های درونی چوب ضرورت دارد. در نهایت چوب با هوای اطراف در مقدار رطوبت به تعادل می رسد.

مجراهای چوبی به‌وسیله یاخته‌های مرده و دیواره‌های چوبی شده بوجود می‌آیند. در هر دو حال پروتوپلاسم سلولی پدیدار می‌گردد و دیوارها به‌وسیله ته‌نشین شدن ماده لیگنین (که سختی چوب از آن است) افزایش می‌یابند.

سطوح تار و آوندی در نخستین سال رشد خود را در فاصله‌ای معین در بافت میان آوندهای چوبی و آبکشی قرار می‌دهند، این لایه کامبیوم نامیده می‌شود. کامبیوم به دو بخش درونی (آوند چوبی) و بیرونی (آوند آبکشی) تقسیم می‌شود. همچنانکه سلولهای پیر با رشد پیوسته تنه فرو می‌ریزند، لایه‌های تازه آوند آبکشی کار خود را انجام می‌دهند.

چوب و تبادل آن با آب :
تغییر رطوبت چوب تا 30% سبب تغییر ابعاد چوب می شود، در نتیجه این موضوع مصرف چوب را با اشکالاتی مواجه می سازد. انجام تیمارهایی با استفاده از منومرها، رزین ها یا پلیمرهای مختلف در صورتی که این مواد بداخل غشا سلولی نفوذ نمایند در کاهش واکشیدگی چوب موثر خواهند بود.
هرچقدر حجم قطعه چوب کوچکتر باشد درصد جذب ﺁب ﺁن در زمان معین بیشتر است و در همین زمان معین هرچقدر حجم قطعه چوب بیشتر باشد درصد جذب ﺁن کمتر می شود .
بطور کلی چوب یک ماده جاذب رطوبت ( Hygroscopic ) است و به رطوبت در حالت های مایع و بخار کاملاً حساس است ، یعنی اگر قطعه چوب خشکی در محیط مرطوب قرار گیرد رطوبت را جذب می کند و برعکس . جذب یا دفع رطوبت باعث تغییر شکل و کج شدن محصولات چوبی می شود . چرا که با جذب یا دفع آب توسط چوب ، حجم آن افزایش یا کاهش می یابد . هر یک از این فرآیندها به ترتیب واکشیدگی ” جذب رطوبت ” و هم کشیدگی “دفع رطوبت” نام دارند .